چرا همه ما نیازمند دوست داشته شدن هستیم؟

خود را به بیماری زدن و بیماری را بزرگ تر از آنچه هست نشان دادن، یک مشکل فردی نیست، بلکه برخاسته از یک مشکل بزرگ فرهنگی و روانی جامعه است.

یکی از مهمترین نیازهای غریزی انسان و سایر  موجودات زنده که بسیار مهم است و اگر ارضا نشود، می تواند مشکلات زیادی را هم در کوتاه مدت و هم درازمدت به همراه داشته باشد؛

 √دوست داشتن
√دوست داشته شدن
√ مورد توجه قرارگرفتن است.

اما متأسفانه در فرهنگ ما در سالیان سال، انسان ها تنها در زمان بیماری و در نهایت بعد از مرگ در حد نیاز مورد توجه قرار می گیرند؛ پس همه ما ناخواسته و بدون اینکه آگاه باشیم، ناخودآگاه زمانی که کمبود محبت احساس کنیم، بیمار می شویم و یا اگر بیمار شدیم به منظور ارضای حس غریزی دوست داشته شدن، بیماری را فراتر از آنچه هست نشان می دهیم.

بسیار اتفاق افتاده است بزرگ کردن بیماری در زمان مراجعه به مراکز درمانی چه بسا موجب تشخیص های غلط و حتی تحمیل بار مالی فراوان به بیمار و خانواده او و انجام آزمایش های گسترده و وسیع  به منظور تشخیص بوده است، که  این کمترین هزینه ای است که مردم و جامعه بابت آن می پردازند.


از آنجایی که این یک مشکل فرهنگی است، نیاز به یک کار فرهنگی است و کار فرهنگی هم مشخص است سالهای سال زمان می برد تا به نتیجه برسد؛ اما با در نظر گرفتن این نکته بالاخره باید از یک جا شروع کرد.

پس بیایید از همین حالا و از خودمان شروع کنیم و قبل از اینکه دیر شود و پشیمان شویم، نزدیکان و دوستان و عزیزان خود را در زمان سلامتی مورد توجه قرار دهیم و اینطور نباشد که فرد تا زنده است، او را گناه کارترین  بدانیم و به جز عیب در او چیزی نبینیم؛ اما چون بیمار شد و یا به هر دلیل فوت نمود، آن موقع اگر اجازه داشتیم معصوم یا بی گناهی را به جامعه معرفی کنیم، او در ابتدای  لیست پیشنهادی ما قرار می گیرد.

یادم نمی رود روزی برای مطالعه به یکی از سالن های مطالعه رفتم. به محض نشستن پشت میز چشمم به رباعی خورد که با خطی ناخوش روی میز نوشته بود، بی درنگ خواندم و با یک بار خواندن در ذهنم حک شد و از آن زمان تا کنون از ذهنم پاک نشده است و هر بار اتفاق از این دست می افتد، بی اختیار به یاد آن می افتم.